Kontakty z dzieckiem – bohaterstwo dnia powszedniego.

Sprawy rodzinne są zawsze tak bardzo delikatne, że nie miałabym odwagi żadnej z tych, przy jakich dane mi było uczestniczyć, komentować. Do tego każda jest inna, zupełnie inna, tak jak ludzie są inni, inne życiorysy i inne okoliczności. Decyzje życiowe podejmowane przez moich klientów są ich decyzjami, ja mogę jedynie pomóc im najlepiej i najbezpieczniej przejść przez niektóre trudne życiowe sytuacje.

Jednak cała masa zdarzeń, czynności, emocji, leży zupełnie poza wpływem prawnika. I o jednej niewielkiej ich części chciałabym dziś napisać. To będzie taka trochę prywatna myśl, która narodziła się w mojej głowie już dawno temu, urosła i przypomina się co jakiś czas. A dotyczy tego, co dzieje się pomiędzy rodzicami i dziećmi w sytuacji, kiedy rodzice nie żyją już ze sobą.

Trochę  nawet przewrotnie, ponieważ chcę właśnie powiedzieć o sytuacji osadzonej w stereotypie. I o kobietach. Przewrotnie, bo tak się jakoś składa, że częściej zdarzało mi się reprezentować panów, a panie obserwowałam zza drugiej strony „barykady”. Mimo wszystko, stoją w moich oczach, z całą swą codziennością, pięknem i – bez patosu -  bohaterstwem.

Kiedy para przestaje ze sobą żyć, a ma dziecko lub dzieci, jest tak bardzo trudno. Rozwodzą się (albo nie, bo nigdy nie byli małżeństwem) i ustalają, w jaki sposób będą zajmować się tymi wspólnymi dziećmi. Robią to albo sądownie (tzw. ustalenie kontaktów z dzieckiem) albo też pozasądowo. Czasem z udziałem adwokatów, psychologów, mediatorów, czasem zupełnie sami ustalają własne reguły gry. I jakaś ustalona teoria przechodzi w praktykę.

Stanisław Wyspiański Macierzyństwo źródło: Wikipedia

 Stereotypowo załóżmy, że ona zajmuje się dziećmi cały czas, a on tylko w ustalone dni, dajmy na to dwa weekendy w miesiącu i co drugą środę. Praktyka jest więc oczywiście taka, że wszystko co najcięższe – ranne wstawanie, zawożenie dziecka do szkoły i zajęcia tzw. dodatkowe, nocne czuwania, choroby, zakupy, lekarze, pranie, prasowanie, sprzątanie, odrabianie lekcji, wywiadówki, no wszystko po prostu – jest na głowie mamy. Tata zaś zjawia się kilka razy w miesiącu: zadbany, uśmiechnięty (nie tyrał jak ona na dwie zmiany) – i z nim dziecko czekają same przyjemności: kino, zoo, basen, spacer, obiad w restauracji, nierzadko – kolacja z nową ciocią.   Dziecko czeka na te spotkania, cieszy się na nie – no jak tu się nie cieszyć, przecież kocha tatę, a do tego ZAWSZE jest tak fajnie. A mama, wiadomo, nerwowa kobieta. Bywa, że czasem krzyczy.

I właśnie o tym chciałam napisać. Że te wszystkie matki, które MIMO WSZYSTKO bez nerwów i utrudniania ojcom kontaktów – po prostu oddają im dzieci w dobrej atmosferze – dla mnie są i pozostaną bohaterkami. Ja wiem, że taki obowiązek. Wiem, że dziecko ma prawo do kontaktu z ojcem i matką. Wszyscy to wiemy. Ale kiedy sobie myślę, że tak bardzo ciężko pracuję w tygodniu, że nie mam czasu na zabawę z dzieckiem,  a potem w weekend, zamiast sobie ten czas darować, musiałabym pozwolić mu odejść z facetem, który może mnie skrzywdził, do którego mam tyle żalu i pretensji, a może którego tak serdecznie całym sercem nie znoszę, a może jest to mi totalnie obojętny, obcy człowiek, który zabiera MOJE dziecko – wszystkie te opcje równo powodują, że na myśl samą krew mnie zalewa.

I dlatego będę zawsze podziwiać te cudne mamy, które umieją oddzielić swój żal, swój stres od złości, które dla dobra dziecka, tego prawdziwego jego dobra, nie tego „sądowego”, odsuwają konflikt na bok, stwarzają atmosferę przyzwolenia na cieszenie się z ustalonych kontaktów. Dobrej atmosfery nie da się ująć w ramy prawne. Za to wiem to z doświadczeń moich klientów, że to ich bohaterstwo procentuje – bo dzieci z czasem wyrastają na ludzi dorosłych i zaczynają pojmować, jak wiele z siebie dla ich szczęścia oddać potrafiła mama. Żaden przepis i żaden prawnik tego szczęścia nie zagwarantuje, o tym mogę zapewnić.