O dzieciach, psach i psychologicznej kozetce

Kilka dni temu natknęłam się na Facebooku na filmik, zyskujący całą masę lajków i pozytywnych komentarzy. Na filmie możemy zobaczyć małego chłopca, tak na oko dwulatka, który znajduje się w towarzystwie innych bawiących się dzieci (w żłobku?) i słania się na nogach próbując zasnąć, jednak nie potrafi wpaść na pomysł, by się po prostu położyć. W pierwszych sekundach ta walka ze snem jest przekomiczna (maluch zasypia na stojąco), minki, które robi i jego reakcje na otoczenie są zabawne, jednak filmik trwa minutę i trzydzieści siedem sekund, halo halo, ktoś to cały czas nagrywał, a to biedactwo cały czas cierpiało, próbując zasnąć, nie umiejąc sobie poradzić.

Pomyślałam, że to moje skrzywienie zawodowe, że ja bym, holender, pozwała te wszystkie przedszkolanki, dyrektorkę, a może i Ministra Edukacji, jakby to moje dziecko było. Ale, myślę sobie, może jakaś przeczulona jestem, ciekawe, co na to moi znajomi. I zamieściłam ten filmik na FB. I co? I okazuje się, że moi znajomi są chyba jacyś inni niż ci inni, bo nie ma lajków, tylko oburzenie. No i pytanie, jak takim sytuacjom zapobiegać?

Przypomina mi się taka historia, trochę cięższego kalibru, która była dla mnie osobistym przełomem w sposobie myślenia. W podejściu do tego, jak pomóc najlepiej, skutecznie, jak być może nawet pomóc zapobiec w przyszłości sytuacjom na ogół niegroźnym, niezbyt społecznie piętnowanym, a jednak trudnym, niszczącym, na które nie powinniśmy się godzić.

Zadzwonił do mnie serdeczny przyjaciel. Taki, co to długo się nie widzicie, ale i tak wiesz, że nawet na końcu świata możesz na nim polegać, taki, jakich tylko kilku w całym życiu miewasz. No i z prośbą dzwoni, nigdy dotychczas właściwie nie prosił mnie o nic. A tu taka historia, potworna zupełnie. Jest wstrząśnięty. Słucham uważnie i trochę ze mnie powietrze schodzi. Przyjaciołom kolegi z psiego forum (tak, z psiego forum) jakiś facet, pseudomyśliwy, umyślnie zastrzelił psa. A teraz prokuratura prowadzi postepowanie w tej sprawie i wszystko wskazuje na to, że prokurator sprawę umorzy. Tak nie może się stać, bo przecież to morderstwo było! A ja jestem adwokatem, więc na pewno coś mogę poradzić, o co on mnie bardzo gorąco prosi. Wszystkie informacje i dane kontaktowe, włącznie ze zdjęciami psich zwłok mam na skrzynce mailowej. Cała sprawa toczy się na drugim końcu Polski. Wykrztusiłam, że zrobię, co tylko w mojej mocy. Mam zalogować się na forum i pomóc zrozpaczonym ludziom.

Tylko co ja mogę zrobić? Że prokurator umorzy sprawę, nie mam złudzeń. Jazda na drugi koniec kraju tylko po to, żeby usłyszeć osobiście od prokuratora, co może zrobić w takiej sprawie (niewiele), z lekka mija się z celem. Ale obiecałam, że pomogę, to pomóc muszę. Poza tym coś we mnie w środku też się buntuje, takie bestialstwo nie powinno pozostawać bezkarne. Loguję się na forum, odnajduję wątek, czytam komentarze. Okoliczności rzeczywiście dramatyczne. To była bardzo rzadka rasa jakiegoś gigantycznego psa, który – łagodny jak cielak, chodził bez smyczy w okolicy swego domu (na wsi) i po lesie, samą obecnością płosząc okoliczną zwierzynę. Nie podobało się to jednemu z mieszkańców, który do lasu chodził polować. Najpierw więc myśliwy ogłosił, że psa zlikwiduje, a potem po prostu strzelił. Zwierzę w agonii zdążyło wrócić do domu, gdzie w progu, w kałuży krwi, padło martwe na oczach dzieci. Tyle historii. Wszystko wskazuje na to, że pseudomyśliwy może dostanie niewielką grzywnę, a może postępowanie w ogóle umorzą. Nawet nie kryje się, że cała sprawa z jego punktu widzenia warta (dosłownie) funta kłaków. Koledzy z koła łowieckiego podobno popierają go bardzo, wystawiali zaświadczenia i potwierdzają, że sprawa jest błaha i przypadkowa.

Coś mnie jednak tknęło. Rzadka rasa? Że tak powiem, jak rzadka? Bardzo. Drogi taki pies? No drogi, drogi, ale my nie o pieniądzach, bo najlepszy przyjaciel życie stracił. Dobrze, mówię, wy – nie o pieniądzach. Ale jakby temu kolesiowi, co strzelał, płacić przyszło, to może by pożałował?

Alma, archiwum własne

 

Okazało się, że śmierć wspaniałego przyjaciela rodziny spowodowała łączne realne  straty finansowe na poziomie ponad dwudziestu tysięcy złotych. Pies był reproduktorem i zarabiał na siebie. Zakup nowego i odchowanie go do stanu dojrzałości, a także inne wydatki poniesione przez rodzinę, jak się okazało, były niemałe. Dzieci można wysłać na terapię psychologiczną po przebytej traumie. Wszystko na koszt pana z dubeltówką, czy co on tam miał. Z pewnością mina mu zrzedła, gdy otrzymał wezwanie do zapłaty. Może powiedział i swoim kolegom, że strzelać do cudzych psów jednak się nie opłaca?

Wracając do filmiku z dzieckiem, oczywiście trudno od razu pozywać przedszkole o koszty terapii psychologicznej naszych pociech, po jednej nieudanej sytuacji wychowawczej. Jednak sama świadomość pań przedszkolanek, a już na pewno dyrekcji, że możemy, czy jesteśmy gotowi samodzielnie walczyć o swoje prawa, może wiele zmienić. Gdy widzimy pierwsze symptomy niepożądanych zachowań, można o takiej odpowiedzialności napomknąć.  Wizją odszkodowania zmieniamy  świadomość – własną i otoczenia. Uczymy się, że jak się źle, głupio krzywdzi innych, to może będzie trzeba kiedyś za to zapłacić. Dosłownie.